Gender

Volgens Ankie was verwarring met een jongetje niet nodig, want je kon aan de laatste "e" in de naam toch zien dat het een meisje betrof? Dus Ben zeurde.

Zulke gespierde logica rond naamgeving is maar één van die activistische dingetjes, die de dames erop na hielden. Ze sjouwden namelijk een levenslange wrok  met zich mee vanwege de oneerlijke behandeling, die zij als lesbiennes in het leven hadden ondervonden. Daardoor verkeerden ze steeds in een protestmodus.

De maatschappij zou er van lusten nu ze een kind in elkaar hadden geknutseld zonder diezelfde vermaledijde maatschappij! Neen, rancuneus waren ze niet… Gewoon bitter.

Genoegdoening

Voor wie het  kwijt is (zie Verhaalhalen)... Katlien en Ankie zat iets dwars; hun enigszins opstandige maatschappijkritische houding was het gevolg van de voortdurend afwijzende houding van fertiliteitsklinieken. Onze vriendinnen bengelden voor een zaadcel steeds onderaan op een wachtlijst, die maar niet opschoot. Toen na lang wachten Katlien uiteindelijk aan de beurt was , raakte ze helaas niet zwanger. Voor verlenging van de behandeling bestond bij de kliniek weinig enthousiasme. Inmiddels ook niet bij onze twee vriendinnen. In een lesbofobe omgeving, zoals deze, werden ze misprijzend en schreef aangekeken door het personeel.

Pas op: we schrijven wel ergens in de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Tegenwoordig nauwelijks voor te stellen, dat je je voortdurend moest rechtvaardigen. Hun bitterheid jegens de maatschappij, die hen jarenlang discrimineerde, is daarom begrijpelijk. Ondertussen tikte de biologische klok door en werd de kans op een kind steeds kleiner. Beide dames zijn verzot op psychologische beschouwingen. Laten we er ook een tegenaan gooien: 

Met Katliens verrassende zwangerschap eisten ze genoegdoening voor het hen aangedane leed. Lekker puh, stomme klinieken! Alleen kwelde hen nog die hinderlijke gedachte, dat hun nu geslaagde kruistocht tegen de maatschappij zonder Ben niet mogelijk was geweest. Dat was nog wel zo'n dingetje waar ze wat aan moesten doen: Ben zijn plaats wijzen voordat hij op het idee kwam dat hij iets voorstelde. 

Katlien en  Ankie leefden in hun eigen absurdistische realiteit.  U bent gewaarschuwd: het gaat steeds gekker worden.

Maar vóór de lange weg naar hun successtory was er dit: vanuit onverdachte hoek werd ook afwijzend gereageerd toen zij op zaadjacht waren. Nota bene door  gelijkgestemde vrienden van het tweetal. In homosuweel Delft wilde namelijk geen enkele man bijdragen met een zaadje. Dat gebrek aan solidariteit had de dames teleurgesteld en bitter gestemd. Als psycholoog van de koude grond zou je nog kunnen opmerken, dat hun toch al aanwezige mannenhaat daardoor werd versterkt.

Zoals Ankie snerende commentaar was:

"Ik heb zoiets van... Dat ene zaadje? Ik snap niet dat mannen zich daar zo druk om maken". 

Afspraak voor bezichtiging

Ankie deelde Ben mee dat er een afspraak kon worden gemaakt voor kraambezoek. "Maar niet op heel korte termijn", haastte zij zich eraan toe te voegen. Een duidelijke reden werd niet gegeven. De tegenzin droop ervan af. Dit werd gewoonweg bepaald: eind november schikt de dames wel. Het kwam erop neer, dat de kraamvrouw veel rust behoefde. Heel aannemelijk!

Welke bijzondere inhoud er aan "rust voor de kraamvrouw" werd gegeven beschrijft het volgende hoofdstuk. Duidelijk wordt met welke immorele strategie je aan zaad komt.