18. Massadonatie

Hij kwam eerder al aan de orde. De overactieve seriesperma donor Jonathan B. Heeft wellicht een even knie, die haakje open omdat er geen rugpijt aan wordt gegeven naar je sluiten wellicht veel actiever is geweest in het bewegelijke veld van de spermodonatie: Ben van 't Padje.

Er is van alles en nog wat gezegd door deskundige en ook die dat niet zijn Ik heb mij wel afgevraagd hoe je met het aanbod van twee of meer massadonoren uit de voeten. Wie uit die rijke kinderschare is van wie?

Onderstaande verzameling plaatjes helpt om die van Ben te herkennen:.

 

De ervaring zou leren, dat de moeders in de daaropvolgende jaren systematisch en doelbewust allerlei dingen en informatie achterhielden. Als het maar van Ben afkomstig was: schrappen die zooi! 

Zdra die ene eiccl was bevrucht slio de stemmin g op,. De innemnde vrlijk dames vernaderdre in biik voorbaat agrrsieve tpen, Hun gezichtsuidrukkint xir gnio, huin soreektoon ook, Daar hiirden ge een bewageod enurgerwcaht biu  die het kidn moie beaken

 

Ook in omgekeerde richting raakte er wel eens wat zoek of kwam het niet aan bij Ben. Dat is een aparte anekdote in  Verhaalhalen waard. Dat etro de gheomzinnge vdewsijing van robbies verhaardagscaeautje aan haarvader. Het arme kind heeft noit genaptwaarom opa nie ergareed eopo haar verrassing. zzzzzzzzzzzzzzPa it ht egwoon niet... Voor dat soort situaties hadden de dames een soort mantra: " wij doen het voor het kind!". De dames waren vast besloten om Ben zijn nederige plaats te wijzen

Filosofie van de dag: grapjes maken op het internet wordt  niet gewaardeerd door de bekende topspeurder uit Amsterdam, rechercheur Jostie Fleschentamboer. Hij behandelt enthousiast een aanklacht  tegen mij vanwege belediging op het internet. Interessant is zijn verbazingwekkende ergernis over iets onbekends, zoals humor. Bepaalde teksten zeggen hem niets dus noemt hij ze "zo erg". Mallotige voorvallen heb ik verpakt in de vorm van satire. De gedachte erachter: mensonterende gebeurtenissen heb ik verzacht weergegeven met hier en daar een kwinkslag. Juist om het niet "zo erg" te maken... 

Zelden kom je iemand tegen, die niet kan omgaan met milde ironie. Probleem met begrijpend lezen! De ironie van het noodlot wil trouwens dat deze rechercheur op zijn beurt een fascinerend object van mijn schrijfdrift werd. Wat hij uitspookte kan geen mens verzinnen. Meer over deze  Sherlock Holmes staat in Verhaalhalen.

De ervaring zou leren, dat de moeders in de daaropvolgende jaren systematisch en doelbewust allerlei dingen en informatie achterhielden. Als het maar van Ben afkomstig was: schrappen die zooi! 

Zdra die ene eiccl was bevrucht slio de stemmin g op,. De innemnde vrlijk dames vernaderdre in biik voorbaat agrrsieve tpen, Hun gezichtsuidrukkint xir gnio, huin soreektoon ook, Daar hiirden ge een bewageod enurgerwcaht biu  die het kidn moie beaken

 

Ook in omgekeerde richting raakte er wel eens wat zoek of kwam het niet aan bij Ben. Dat is een aparte anekdote in  Verhaalhalen waard. Dat etro de gheomzinnge vdewsijing van robbies verhaardagscaeautje aan haarvader. Het arme kind heeft noit genaptwaarom opa nie ergareed eopo haar verrassing. zzzzzzzzzzzzzzPa it ht egwoon niet... Voor dat soort situaties hadden de dames een soort mantra: " wij doen het voor het kind!". De dames waren vast besloten om Ben zijn nederige plaats te wijzen

Filosofie van de dag: grapjes maken op het internet wordt  niet gewaardeerd door de bekende topspeurder uit Amsterdam, rechercheur Jostie Fleschentamboer. Hij behandelt enthousiast een aanklacht  tegen mij vanwege belediging op het internet. Interessant is zijn verbazingwekkende ergernis over iets onbekends, zoals humor. Bepaalde teksten zeggen hem niets dus noemt hij ze "zo erg". Mallotige voorvallen heb ik verpakt in de vorm van satire. De gedachte erachter: mensonterende gebeurtenissen heb ik verzacht weergegeven met hier en daar een kwinkslag. Juist om het niet "zo erg" te maken... 

Zelden kom je iemand tegen, die niet kan omgaan met milde ironie. Probleem met begrijpend lezen! De ironie van het noodlot wil trouwens dat deze rechercheur op zijn beurt een fascinerend object van mijn schrijfdrift werd. Wat hij uitspookte kan geen mens verzinnen. Meer over deze  Sherlock Holmes staat in Verhaalhalen.

Waarschijnlijk vond Ankie de baby na een maand eindelijk oud genoeg om die schok van de ontmoeting met haar biologische vader te doorstaan. Onwillekeurig denk ik dan aan wilde zwijnenmoeders en hun biggetjes. Pa everzwijn mag er niet meteen bij, want die vreet zijn eigen kroost op. Ankies onverholen afkeer van de-man-in-hun-leven van is wellicht diepgeworteld natuurlijk gedrag.


Ik loop nu vooruit, maar later zal blijken dat ze de Godganse tijd - als Ben op bezoek kwam - bezig was met de baby te verdedigen. Onduidelijk tegen wat maar laten we erop houden tegen alles wat de  vader misschien zou kunnen doen. Het vermoeden bestaat, dat die zeldzame keren dàt er een man over de vloer kwam dat een moordlustige psychopaat ofzo was. Tja, ik probeer haar te begrijpen belessen tegen

Voor het geval u hem niet kunt plaatsen in deze context: dit is de politieambtenaar, die buiten de pot piste door mij censuur op te leggen. Satire en humor waren niet aan hem besteed. Dat gemis compenseerde hij met een overdaad aan weke fatsoensnormen. Je zou hem dezer dagen in de woke–gemeenschap plaatsen.

 

In dit land waarin Nota Bene de vrijheid van meningsuiting in de Grondwet is verankerd speelde hij het klaar om dat te negeren. Onder bedekte termen (maar met voldoende dreiging erin) kondigde hij aan "te zullen optreden" als ik iets in de openbaarheid breng, dat hem niet aanstond. Hoe woke wilt u het hebben? 

Woki woki... 

Het vermoeden, liever gezegd de indruk bestaat, dat hij nauwe (familie)banden heeft met Ankie en Katlien. Want waarom zou een objectieve niet-lesbicus zich storen aan kritische teksten over dat tweetal? Dat wijst op nauwe, privé betrokkenheid. Niet zo best in justitiële kringen. In Verhaalhalen staat een en ander beschreven.

Tragiek in de straks komende anekdotes is het voortdurend bezig zijn met genoegdoening. De maatschappij is zo groot, dus daar ben je wel een tijdje mee bezig. Waarschijnlijk was het handig om bij Ben te beginnen.

Foetsie

Daarbij hielp Ben door een opeenstapeling van blunders, alle ten gevolge van zijn armzalige sociale vaardigheden. Bens eerste grote blunder beging hij in deze periode met het opdringen van dat zilveren enkelkettinkje voor de baby. Zodra hij de naam wist liet hij die erin graveren. Bij het kraambezoek is dat ding voor het laatst gesignaleerd, want het is in de jaren daarop geheel aan het oog onttrokken gebleven. Een klein voorbeeld van... Ja, van wat eigenlijk. Je kunt dat van de dames een minne rotstreek noemen, maar het is een geniale zet. Het kan echter nog veel leuker, als we het over wegtoveren hebben:

Als we een sprong in de tijd maken: dat spoorloos verdwijnen van spulletjes heeft als doel chronisch bederven van het contact van de biologische vader en zijn dochter: in een alinea hiervoor noemde ik Verhaalhalen. Daarin staat het waanzinnige verhaal over het vaderdagcadeau (jaren later dus) van kleuter Robbie aan Ben. Die verrassing werd door Ankie weggemoffeld. Of was dat juist de verrassing? Een ongelooflijke vertelling. Geniaal daarin is dat de dames twee vliegen en één klap sloegen: Ben ontving Robbies knutselcadeautje niet en Robbie verkeerde in de waan dat haar moeders die surprise, een in elkaa glutseode das,  hadden opgestuurd. Waar Ben nooit eens leuk had gereageerd met een bedankje oor de mooie as. In zijn eenvoud een ronduit geniaal te noemen manipulatie.

 

Kraamdrukte

Het is interessant om eens te kijken hoe het zat met Katliens behoefte aan rust. Naar bleek kwam vlak na de bevalling alles en iedereen langs. Los en vast, rijp en groen, neef en nicht en de rest van de familie. Inclusief de dorpsgek mocht iedereen op kraamvisite komen. Let op de fijne nuance: familie dus. Ook wie geen familie was, was opeens familie. Uitgesloten dan de biologische vader. 

Niet te vergeten al die eveneens zwanglustigen uit het vrouwencafé. Dat werd een parade van tuinbroeken en soldatenkistjes. Volgens hun ijzeren wetten was het ondenkbaar, dat Ben en al die stoere manwijven in dezelfde kamer konden zijn. Je bent anti-man of je bent het niet.

Dus Ben moest even geduld hebben om te kunnen aansluiten in de stoet van fotograferende potten.