14.  Een wrede grap

Katlien kan er ook wat van

De menselijker overkomende Katlien bleek onvermoede talenten te hebben voor een sadistisch variéténummer. Zij  droeg op een gegeven moment de baby trots de kamer in. Ontroerd strekte Ben zijn armen naar wat ook zijn nakomeling was. Wat een suflul; had hij dan nog niets door?

Effe snuffelen dan maar

Het ongelooflijke gebeurde: in één vloeiende beweging zwaaide moeder Katlien het kind naar hem toe, hield het nog geen tel onder zijn neus en toen… niets.

Nou ja, het wicht produceerde een onaards geluid. Katlien zal haar toch niet stiekem hebben geknepen? Robbie klonk als een gekeeld knaagdier in doodsnood (volgens Ben).

Schijnbeweging

Tijdens die vrijwel ononderbroken (schijn)beweging - een sierlijke zwaai - zag hij nog net een glimp van een langwerpige witte cocon. Zijn handen graaiden doelloos in de lucht. Er was de vluchtige impressie  van een enorm mierenei vlak voor hem. Het bleek een kokervormige, strak ingepakte modelloze, magere baby te zijn. Maar wel zijn baby!

Robbie, het godenkind. Minstens twee meter van hem af. Zij zou altijd onbereikbaar blijken te zijn.

Al die tijd stond Ankie, overeind gehouden door haar rokertjes,   er nogal gespannen bij... waakzaam oplettend als een argwanende suppoost in een museum. Erop verdacht zijnd dat een bezoeker een kunstwerk aan zou raken. Met ingehouden adem wachtte ze op het gevreesde moment dat Ben het zou wagen een vinger uit te steken naar de baby. Ben beheerste zich toen hij zag dat Ankie op haar hoede was en als een gespannen veer klaar stond om in te grijpen. Ankies beproefde methode bestond eruit dat ze haar niet onaanzienlijke massa als een verplaatsbare muur zo manoeuvreerde dat je er niet langs kon glippen. 

De dames hadden altijd het beste voor met hun kind.

Honds

Als er een hondse behandeling van Ben zou kunnen... Ja graag! In elk huishouden met een hond mag de trouwe viervoeter aan een pasgeborene ruiken. Maar ja, we hebben het dan over het saaie normaal. En hier had je een activistische kraamsituatie. Hier geen burgertrutterij. Lekker alternatief, superwoke en maatschappijkritisch...

Bij onze dames ging alles er altijd een beetje anders aan toe. Normen en waarden zijn namelijk  bedoeld voor de buitenwacht. En Ben was en zou altijd buitenwacht blijven.

Hij moest niet zeuren over honden die wel aan een nieuwe mensenpup mochten ruiken; hij was tenslotte geen hond. Aan die status kon hij dus geen rechten ontlenen. Dat mocht hij willen... Wat dacht hij wel?

Neen, Ben moest je niet vertrouwen. Dat hadden de  dames op een gegeven moment met cynische koelbloedigheid op voorhand saampjes vastgesteld. Dat was een gerechtvaardigde maatregel, die de ingewikkelde situatie overzichtelijk maakte. De latere Amerikaanse president George W. Bush (2001 - 2009) zou de term "preemptive strike" gebruiken: Irak op voorhand plat bombarderen. Voor de zekerheid.  Heeft hij van deze meiden afgekeken.

Ben mocht ook niet belangstellend vragen stellen. Dat  enge geluid van Robbie bijvoorbeeld deed hem denken aan pseudokroep. Niet ongewoon bij baby's, meestal iets ouder. Robbie klonk een beetje als een zeeleeuw met blafhoest, die probeert "Fuck you" te zeggen. Hoe dan ook, het is wel even schrikken. Maar het gaf geen pas daar aandacht aan te besteden. Net doen alsof er niets aan de hand was dat was het motto!

Domme Ben zei er –een beetje ongerust – toch wat van. Van die doodskreet dus... Niemand die hem iets vroeg!  Ongerust zijn deed die bemoeial maar beter beter bij hemzelf huis.

Robbie werd - veilig voor zijn blikken - een metertje of wat van hem weggezet. Aan de andere kant van de kamer. Buiten bereik van zijn gretige tengels.

De dames hadden altijd het beste voor met hun kind.

Of had ik dat al gezegd? Dat kan niet genoeg benadrukt worden!

Uitzonderlijk uitschietertje? Of een kwaadaardig gedragspatroon? In de komende anekdotes zult u bij herhaling hetzelfde patroon zien: stelselmatig werd een grote fysieke ruimte gecreëerd tussen Ben en het kind. Enkele superslimme trucs om hem bij het kind weg te houden staan in Verhaalhalen.

Eerdere publicaties leverden mij een aanklacht wegens smaad en laster aan mijn broek.  Maar zo griezelig bizar kan ik het niet verzinnen.  Ik zag twee broodjes beren smeren, zal ik maar zeggen. En... dat schreef ik op.  (Ik ben me bewust van de omdraaiing).

Dit was een proeve van wreedheid