Driemaal is scheepsrecht 

Een maand later belde Ankie: het was weer niets met Katliens beoogde zwangerschap. Of Ben weer - nu voor de derde keer - langs wilde komen. Gelet op Katliens vroegere pogingen en Bens aangetoonde vruchtbaarheid rijst de vraag of het binnenwerk van Katlien wel geschikt was… Binnen het donorgilde is bekend dat menige donor tegen deze tijd het wel gezien heeft en afhaakt. Maar Ben is niet van het assertieve soort, dus hij beloofde weer langs te komen.

Nu hij Ankie toch aan de telefoon had vroeg hij langs zijn neus of zij zijn leesbril misschien hadden gevonden. Vanwege de actuele sterkte miste hij die best. Zelf daarover opbellen was niet bij hem opgekomen. Hem stond goed bij wat zijn vriendelijk bedoeld wenskaartje voor heisa had opgeleverd. 

"Ja hoor," zei Ankie "die ligt hier. Maar ik had zoiets van dat het zo'n gedoe is om dat op te sturen”.

 Gedoe betekent waarschijnlijk dat dure postzegels een rol speelden. Dat aspect zal in de volgende anekdotes vaker naar voren komen.

Ben kwam in januari 1987 nog een keer. Als hartelijk welkom wachtte er al een voorverwarmd jampotje op hem. Hij deponeerde DNA voor Katlien en vertrok met meenemen van zijn zo gemiste leesbril. Hij nam afscheid met de opgewekte woorden:

"Nou, als het gelukt is dan hoor ik het wel! Ik kom dan graag het resultaat van ons project bekijken. Dan neem ik wat foto's en weg ben ik weer...".

Met die eeuwige sigaret, bengelend aan haar onderlip, siste Ank met strak getrokken kaken tussen haar tanden:

"Er wordt door jou niet gefotografeerd! Wij hebben zoiets van dat wij dat wel doen...!" .

Dat had Ben niet zien aankomen. Welke persoon binnen de gehele mensheid trouwens wel?

Hij kreeg wat later van Ank nog een telefoontje met de mededeling, dat de klus was geklaard. Katlien was niet meer ongesteld geworden en hij hoefde dus in februari 1987 niet meer terug te komen.

Het kind werd verwacht in oktober van dat jaar en hij zou daar wel bericht over krijgen.

De wanverhouding van een meegaande donor en een haaibaai sluit elke beschaafde gedachtewisseling uit. Wat overblijft: een meesterlijke vondst van de dames om - nadat de buit toch al binnen was -  een nieuwe spelregel aan de afspraken toe te voegen.

Slabak Ben kon zich - gehinderd door zijn geweten - nu niet meer terugtrekken. Hijzelf voelde zich een slapjanus, maar de gedachte dat er ergens een kind in aankomst zou kunnen zijn weerhield hem ervan een grote bek terug te geven. Nu dacht hij alleen maar: "Wat een verachtelijke klotestreek is dat…".

Gelukkig speelde zich dit alleen maar af in zijn hoofd, want anders had ik zijn uitgesproken tekst hier in de anekdote moeten opnemen. In een paranoïde woke-cultuur heb je zo weer een aanklacht te pakken. "Ongewoked" en gewoon een historisch gegeven is het volgende:

Das Bildverbot. Een toelichting.