Dat leuke stel waarover we het hadden, mag wel oppassen. Shoppen op de zaadmarkt is blijkbaar niet zonder risico. Het ziet er van buiten misschien mooi uit. Laten we nou hier toevallig de binnenkant van de buitenkant behandelen...

Nu naar de onwaarschijnlijke ontmoeting tussen de potteuze dames Katlien en Ankie en de mysterieuze potentiële zaaddonor Ben. De meeste lesbische vrouwen in de broedmodus willen van een man alleen het DNA. Het liefst zouden ze hem na de bevruchting lozen. In de natuur is dat niet ongewoon: de vrouwtjes-Bidsprinkhaan en de Zwarte Weduwe-spin vreten na de daad de bruidegom op. Dat is steeds een klein mannetje, metafoor voor Ben, maar dan met 6 of 8 pootjes. Bovenbedoelde geleedpotigen zijn trouwens een treffende metafoor voor Katlien en Ankie.

Staat Ben als zaaddonor hetzelfde lot te wachten? In de loop der jaren ontrolden zich absurde gebeurtenissen rond dat drietal, die te denken geven. De onovertroffen meesterverteller Roald Dahl verzon zelf absurde toestanden. Ik kan dat niet, maar ik ontdekte tot mijn verrassing wel, dat ze echt kunnen bestaan. In de komende anekdotes lijken bizarre personages karikaturen, die zo weggelopen konden zijn uit een verhaal van Roald Dahl.

En ik maar opschrijven wat me - door Bens mededeelzaamheid - aan mallotige gebeurtenissen zomaar in de schoot viel. Van 1987 tot ver daarna in 2000 zoveel. In Hoofdstuk 1 signaleerde ik, dat zulke journalistiek getinte verslaggeving niet werd gewaardeerd. De site Verhaalhalen onthult bijvoorbeeld dat je over bepaalde geschoffelde zaken niet mag schijven... ! In 2012 kreeg ik namelijk de Memoires-politie op mijn nek, die het maar niks vond dat ik mij het onzalige experiment van Ben, Ankie en Katlien goed herinnerde. Zoals:

Hun eerste ontmoeting… (Zie Onderhandelingen). Ben maakte kennis met beide dames in het restaurant van het Centraal Station van Den Haag.  De dames hoefden zo met de tram maar een kippeneindje te reizen vanuit hun woonplaats Delft. Hijzelf kwam uit Hilversum. In een zakelijke sfeer ontspon zich het gesprek. Beide partijen zetten uiteen wat ze van de zaak verwachten.

Het openingsbod (al dan niet haalbaar) van de meiden was, dat zij een gezonde donor wensten. Niet al te uitheems, zoals een Eskimo of een Tutsi. Als lesbiennes hadden ze het al moeilijk genoeg in de maatschappij, dus wat doe je een kind aan met een bijzonder uiterlijk? Grappig genoeg leek het hen niet te deren, dat je aan Ben - bij de juiste lichtval - kon zien dat zijn voorouders een rondreis door Azië hadden gemaakt. De liefste wens van de dames was een onbekende, bekende donor. Dat verdient een uitleg: administratief moest de man bekend zijn, maar fysiek in geen velden of wegen waarneembaar.

Wat Ben ervan vond en wat hij zelf wilde… Het kwam niet op bij de dames om daarnaar te informeren. Je zou samenvattend kunnen zeggen, dat die hele Ben hen geen zier kon schelen. Hij was de weggooiverpakking van het zaad, dat zij begeerden.

O ja… Ben vroeg om een tegenprestatie. Terwille van de ruimte laat ik veel details voorlopig onbesproken. Maar een ding springt eruit: tegen de tijd dat het geplande kind kon schrijven wilde Ben graag een kaartje op zijn verjaardag. Niet dat hij om felicitatiewensen verlegen zat, maar als teken van leven.

Wat later zou blijken, dat de dames een soort briefkaartjesallergie hadden. Deze site zou toch over absurditeiten gaan? Nou daar heb je er al dus een. Deze malligheid komt nog aan de orde.

Nadere info: verhaalhalen.jouwweb.nl