xxx. Structuur van de boycot

t huiselijke ontvangstcomité voor Ben was zo ingericht dat hij niet wist hoe snel hij weer het knusse vrouwenhol moest verlaten. Tactiek in het kort:

  • hem thuis uitnodigen,
  • daar intensief afzeiken en
  • contact met het kind verhinderen,
  • een loer draaien (misten één loer per anekdote). En
  • schopje voor schopje eruit trappen. 

Een telefoonboek-dikke stapel anekdotes zal ik u besparen. Uit de vele stuitende Verhalen heb ik die uitgestudeerd, die de bijzondere aandacht hadden van de politie. U herinnert zich dat het hoofd van de Moraalpolitie buiten zijn boekje ging door mij censuur op te leggen. Dat was juridisch gezien een klein blundertje. Toch grijp ik naar zijn wankele oordeel terug: "voornamelijk De Donorval" 's bevatten de meest aanstootgevende tekst volgen zijn. Destijds was dat de complete website, die ik moest opdoeken. Maar ik heb het in mijn oren geknoopt, dat hij buitengewoon gefocust was op De Donorval. Op de zustersite Verhaalhalen staan drie van de vele gruwelverhalen. Die gouden vriend Jostie het meest zeer gedaan. Het scheelt  centimeters schijfruimte als ik hieronder volsta met alleen de linken. 

 

Dat vergt enige behendigheid: organiseer het dusdanig, dat de bezoekende donor dolgraag uit zichzelf opstapt en gillend het huis gelaat. Dan, immers, ligt het altijd aan hem. Toegegeven: soms flikkerde er iets menselijks op.

Ben Kreeg bij vertrek wel eens gul een appel in zijn hand gedrukt voor op de terugreis. Niet dat hij daarop zal te wachten, maar ooit kreeg hij zelfs een fles wijn, een doorgevertje, mee. Ben kickte absoluut niet op presentjes, die hij allemaal weer moest terug sjouwen in het openbaar vervoer. Maar ik noem het voor de volledigheid om de sfeer te schetsen. Hoe dan ook: iedereen blij als hij weer was opgerot. De dames in de overtuiging achterlatende, dat ze hem weer intens hadden verwend.

Nu weet u nog niet wat voor kuren die dames hadden. Die staan beschreven in de her en der verspreide anekdotes. Kennelijk zo aanstootgevend, dat ik een aanklacht aan een broek geplakt kreeg. Het zijn korte vertellingen over het verbazingwekkende lef waarmee de dames te keer gingen. Bottomline is, dat ze bij voorbaat zijn bezoekjes zo ontregelden, dat ze frustrerende mislukkingen werden. Met name voor het kind, dat binnen de kortste keren met een goed getrainde schuwheid haar bloedeigen vader bejegende.

Als geduldig daarnaar uitkijken u te machtig wordt, klik dan eens op Verhaalhalen. Hoofdstuk 21 (Kinderen als wapen) geeft een aantal linken naar sneue voorbeelden van - op de keper beschouwd - bizarre, verkapte kindermishandeling. 

Hoe zet je de donor op het verkeerde been?

De dames waren niet helemaal van plastic. Daarom is - als je je presenteert -  de juiste verschijningsvorm belangrijk: zo zorgden ze ervoor dat ze een zalvend, strak geplooid gezicht trokken. Een aandoenlijk vriendelijke glimlach op het stralende gezicht voltooit de bevroren uitstraling van betrouwbaar, goed en medemenselijk.

Leergierige dames, die het succes van Ankie en Katlien willen evenaren: de mensheid moet goed kunnen zien dat je barstensvol naastenliefde zit. Tot in vele jaren daarna zal dan nooit iemand geloven, dat je een medemens iets ergs zou hebben aangedaan. 

Ons illustere tweetal vormde als het ware een Siamese Moeder Teresa–tweeling. Zij hielden zich griezelig nauwkeurig vast aan het ooit gekozen script van gespeelde hartelijkheid en goedertierenheid. Alle verachtelijke acties, die in de komende anekdotes zijn te lezen kunnen onmogelijk door hen zijn uitgevoerd. Ik heb niet voor niets de politie op mijn dak gekregen door sec te te beschrijven wat er voor geschoffelds was waar te nemen. Dat is geen waardeoordeel, maar een gevalletje van "Ik zag twee beren broodjes smeren".

Volgens de dames begrijp ik maar niet, dat er geen schriftelijk contract was. Die achterbakse rotzak van een bezoekende zaaddonor was zelf verantwoordelijk voor de speciale behandeling, die hij onderging. Eigen schuld, dikke bult als de val dicht klapt waar hij vrijwillig in was gelopen...  Dan had hij maar moeten begrijpen dat afspraken niet meer waren dan  vleugjes uitgeblazen lucht. En in plaats van discreet te zwijgen als hij al eens iets onoorbaars had waargenomen, dan gaf het geen pas dat hij daar ruchtbaarheid aan gaf. 

"Eigen schuld!", was de conclusie, die werd vastgelegd voor de volgende 25+ jaren!