Overweging ( tussendoortje)

De lijn van het verhaal onderbreek ik hier voor een verhelderende toelichting. Een tussendoortje... Geïnspireerd door het psychogegoochel van personen uit deze anekdotes, die ik heb gesproken. 

Een beetje kritische lezer zou zich inmiddels hebben kunnen afvragen of dat tweetal helemaal van God los is. Maar pas op: u heeft nog geen kennis gemaakt met een echte boef: Ben. Dat komt nog! Maar eerst even lijden met Ankie en Katlien. Proeflezers (personen, die voor de publicatie mijn teksten kritisch doorspitten) hebben mij gezegd, dat de twee dames nogal gestaald overkwamen. Net alsof ze niet zachtmoedig vrouwelijk en medemens lux al lang kunnen zijn.

Goed punu… Zij zijn de werkelijke slachtoffers van een intolerante maatschappij. Die blokkeerde de weg naar hun levensgeluk met talloze hindernissen. Als lesbienne heb je echt mag niet makkelijk. Hun rigide, wellicht onmenselijk overkomende houding ten opzichte van Ben is de schuld van de maatschappij. Die heeft hen hardvochtig, onverbiddelijk en genadeloos gemaakt. Dus niet aankloppen bij de dames a.u.b.

Deze analyse van de koude grond komt ongeveer overeen met hoe dat tweetal tegen dit alles aankijken. Katlien en Ankie waren enthousiaste doe-het-zelf-psychologen. Leunend op boterzachte wetenschap  knoeiden ze maar wat aan in de heilige overtuiging, dat ze goed bezig waren.

Een karakteristiek

Ergens in de mbo- en hbo-hoek hadden ze iets in de richting van gezondheidsleer en verpleegkunde gestudeerd. Dat was goed te merken...

Zoals  algemeen bekend weet een verpleegster  het beter dan de  dokter...  Dus ze zaten wat studiekeuze helemaal goed. Iedere andersdenkende konden ze - als  afgestudeerden in de psychogelarij - dwingend platlullen. Drogredenen zat ter beschikking.  

Bij Ankie nam dat enigszins  verontrustende vormen aan. Zij presenteerde zich als de rechtmatige eigenaar van hun (toekomstige) kinderen. Zo besliste zij in haar eentje bijvoorbeeld over wel of niet vaccineren... Daar deed ze helemaal niet geheimzinnig over. Zij deelde simpelweg haar omgeving frank en vrij mee: "Ik besloot tot... " (en dan volgde er wel/niet inenten). 

Onderbouwing door wetenschappelijke argumenten hoefde natuurlijk niet. Haar intuïtie en zelfovertuiging dat ze alle kennis in huis hadden, die deden er toe. En niet te vergeten de ongrijpbare intuïtie. Dat bleek uit die eeuwige stopwoorden "ik had zoiets van". En dan liep ze leeg. In dit geval "had ze zoiets van" dat die rotprik helemaal niet goed was voor een kind.

Samen vormden ze één front  als ze een standpunt innamen.  Dat desnoods gammele standpunt werd voornamelijk bepaald door intuïtie. Zoals u weet hebben alleen  moeders dat. 

Dat is een machtig wapen om je zin door te drijven. Je hoeft niets te bewijzen, niets te onderbouwen of je te schamen voor de onzin die je uitkraamt. Je wordt immers geleid door een hogere hand, in dit geval je intuïtie. Bij gebrek aan Onze Lieve Heer een handig alternatief, een onverbiddelijk excuus om je achter te verschuilen met "ik had zoiets van".

Als blijk dat ze een hecht koppel vormden waren ze het tot in het bizarre eigenlijk altijd volstrekt met elkaar eens. Dat de aarde plat was bijvoorbeeld? Nee, dat nou weer net niet, maar enig surrealisme is hen niet te ontzeggend.

Als intuïtie een biologisch aspect is, is het wel wonderlijk dat Ankie, de niet-moeder, de meeloop-moeder zal ik maar zeggen, last had van dezelfde intuïtieve opvliegers  als de biologische moeder.  Ankie was in het kippenhok Hennetje nummer één. Katlien had de uitstraling van een  stiekeme medeplichtige, die tweede viool speelde.