Op audiëntie bij Baby Drie

Dat de vader op kraambezoek kwam, stond de dames eigenlijk al tegen. Lesbische vriendinnen vonden het immers ook maar niets… Door hem als hekkensluiter achteraan de rij bezoekers te laten plaatsnemen, maakten ze op subtiele wijze duidelijk wat zijn onbeduidende positie was. Enfin, uiteindelijk mocht hij op audiëntie komen.

Zwartzaaddonor op zijn plaats (zetten)

• Na de familie van Een
• na de zeer uitgebreide familie van Twee
• na alle vriendinnen uit de lesbische subcultuur
• na een fors deel van de mannelijke populatie van de gayscene uit Pothuyzen
• na kennissen, collega's, leerlingen en uiteindelijk de bewoners van de woonwijk
• en als voorlaatste hoogtepunt toen de dorpsgek nog even langswipte.

Afgemat

Aansluitend (maar natuurlijk niet direct) op die massale bezichtiging was er toch nog wel enige ruimte gemaakt voor Zwartzaaddonor. Vanwege de drukte rondom het kraambezoek waren moeder en kind volgens meemoeder Twee namelijk een beetje moe. "Meemoeder"… leuk hoor, die politiek correcte aanduiding. De grappigste termen kom je tegen in kunstmatig samengestelde knip- en plakgezinnetjes. Zwartzaaddonor werd verondersteld begrip te hebben voor de collectieve vermoeidheid van alle drie. Zij moesten echter wel een beetje bijkomen van al dat bezoek. Zo is het; ze hadden het er maar druk mee gehad… voordat hij mocht komen!

Selectief fotoverbod

Een eindeloze stroom fotograferende, potteuze dames kwam met flitsende camera's over de kraamvloer. Veelal iets te zware vrouwen met vierkante kinnen en harde gelaatstrekken gingen af en aan met hun klikkende toestellen. Klaarblijkelijk mocht iedereen met hoog opgeschoren haar, een slobberende tuinbroek en soldatenkistjes aan de voeten het wurm fotograferen.

Zwartzaaddonor, de schepper van het kind werd - als enige - die gunst onthouden. Dat moet ongetwijfeld in het belang van het kind zijn geweest. De dames waren verguld van hun wazige stelling "het is in het belang van het kind" . Die leuterkoek vormde de kern van hun favoriete opvoedkundige mantra, die ze om de haverklap opdreunden: "we doen het allemaal voor het kind"…

"Nou ja", zult u zeggen… "er zijn ergere dingen. Er komt ooit wel eens een eind aan!" U heeft gelijk… want inderdaad kwam er een einde aan. "Ooit"… dat gebeurde in 1997, dus TIEN jaren later!

Maar zolang hoefde hij niet te wachten op een ingelast staaltje creatief sadisme:

Een proeve van wreedheid

November 1987... Het kind (pag. 9) was er alweer een tijdje, toen Zwartzaaddonor op bezoek mocht komen. Als hij nog wat langer met het kraambezoek had moeten wachten, had dat meisje zelf kunnen open doen wanneer hij aanbelde.

Zwartzaaddonor onderging lijdzaam Een's gespeelde hartelijke verwelkoming. Aan zoetsappige glimlachjes geen gebrek. Twee liep eerst een beetje doelloos rond, terwijl hij in de huiskamer plaatsnam in afwachting van het binnenbrengen van de baby. Twee ging haar uiteindelijk halen, terwijl Een ondertussen met rooie vlekken in haar nek haar eerste sigaret opstak. Een bonk zenuwen, want haar grootste nachtmerrie ging uitkomen. Zou het kind zo veilig genoeg zijn voor vaders? In gedachten bouwde zij een beschermende kooi om haar dierbare Drie.

Een's nachtmerrie

De vader van het kind zou op die dag zijn spruit - waaraan zij volstrekt niet had bijgedragen - ontmoeten. Het leek wel of haar kriebelige Jaeger wollen onderbroek te krap zat, zo geïrriteerd en springerig gedroeg ze zich.

Twee kan er ook wat van

Moeder Twee droeg op een gegeven moment de baby trots de kamer in. Ontroerd strekte de man zijn armen naar wat ook zijn nakomeling was. Maar het ongelooflijke gebeurde: in één vloeiende beweging zwaaide Twee het kind naar hem toe, hield het nog geen tel onder zijn neus en toen… niets.

Tijdens die vrijwel ononderbroken beweging, een sierlijke zwaai, zag hij nog net een glimp van een langwerpige cocon. Hij kreeg de indruk van een enorm mierenei, maar het bleek een kokervormige, maar verder modelloze, magere baby te zijn. Maar wel zijn baby!

Moeder Twee zich draaide zich dus op het laatste moment met de baby van hem af. Drie werd veilig voor zijn blikken - een metertje of wat van hem verwijderd - aan de andere kant van de kamer weggezet.

 

 

Als tussendoortje is het daarom zinvol om alvast iets van zijn wonderlijke persoonlijkheid te onthullen. De volgende schets slaat dus niet per se op het kraanbezoek, maar op de algemene gang van zaken.

Het onnozele aan Ben was dat de man gewoonweg weinig gevoel had voor verhoudingen. Wat je noemt sociaal onhandig. Hij ging niet gepast om met situaties waarin hij terecht kwam. Laten we voor het gemak zeggen: situaties waarin hij eigenlijk niet welkom was.

Dan had hij niet door dat hij hinderlijk ergens binnendrong, waar hij om de een of andere reden toch wel aanwezig moest zijn. In plaats van zijn kop te houden en timide in de hoek te gaan zitten, plaatste hij zichzelf op de voorgrond. Zijn  eeuwige misvatting was dat hij welkom was en in het centrum van de belangstelling zou moeten staan. Tenminste, die draai geef ik er hier voor het gemak maar aan.

Zo was de gretigheid waarmee hij zijn bloedeigen dochter wilde zien – voordat ze kon fietsen – ergerlijk. Hij had niet in de gaten, dat de charmante moeders hem met tegenzin hadden ontvangen en hem het liefst weer het huis uit zouden werken. Hij was tegelijkertijd een botterik  en naïef. Maar maar gelukkig kon je het aan het koene duo Ankie en Katlien overlaten dat zij hem zijn geringe plaats zouden aanwijzen. Met welgekozen sneren en stekelige opmerkingen, dat Fotoverbod en een algemeen verbod voor het aanraken van het kind wlasten ze ne zolan alzijn eboek duurde ovr hem heen.

Voor een stukjesschrijver is dat allemaal bij elkaar voldoende stof om wat onderhoudende anekdotes op te tekenen. Misschien is het leedvermaak, maar de smakelijke confrontaties tussen uitersten waren gewoonweg amusant. 

Nu het rare: dat mag dan wel zo zijn, maar van een overijverige politieambtenaar mag je amusement niet opschrijven. Oeps, hierbij dus al gedaan…

Het zal vast wel door iemand misplaatst worden gevonden als we hier staan te ginnegappen over de malligheden waarin Katlien en Ankie grossierden. Maar dan is een ander iemand u al voor geweest…  Grapjes maken op het internet wordt niet gewaardeerd door de bekende toppeurder uit Amsterdam, rechercheur Jostie Fleschentamboer. Hij behandelt een aanklacht  tegen mij vanwege belediging. Meer over deze  Sherlock Holmes staat in hoofdstuk 12.