Drie raren

Met het risico opnieuw, dus nog een keer door het OM en de Amsterdamse politie te worden vervolgd wegens smaad en laster presenteer ik u op deze site de Raarheid, niets dan de Raarheid.  

Om u een beetje te kunnen inleven in de bizarre situaties, die deze site beschrijft, deze toelichting op enkele items/begrippen:

De anonieme donor

Katlien sprak bij de eerste ontmoeting met de potentiele zaaddonor van een "onbekende, bekende donor". Dat is een biologische vader, die in geen velden of wegen is te bekennen, maar hij moet wel administratief bekend zijn. Dat is al heel vooruitstrevend, want er is een categorie van wensouders, die absoluut niet wensen dat hun kroost weet wie de spermadonor is. Vaakl zijn dat fanatieke mannenhatende lesbiennes. Die gokken erop, dat er geen erfelijke ziekten tevoorschijn komen, waarvoor informatie van de kant van de zaaddonor noodzakelijk is.

De weerbarstige praktijk heeft voldoende geleerd hoe riskant zo'n zelfverzekerde houding is. Getroffen ouders weten de weg naar de media goed te vinden. Hun gehandicapte kroost zie je zelden of nooit. 

Wonderlijk genoeg zijn het juist hun kinderen - waarschijnlijk intensief geïndoctrineerd -  die luidkeels verkondigen dat het hun geen bal kan schelen wie hun vader is. Dat zal hun oprechte standpunt wel zijn, maar dat is in schril contrast met wat kinderen, die niet in deze reportages voorkomen,  kenbaar maken. Dat valt op in andere tv-programma's, die erop gericht zijn om  donorvaders juist op te sporen.

Die speurzin wordt vaak ingegeven in een fase van mijn leven waarin ze zelf kinderen krijgen. Die kunnen zij geen antwoord kunnen geven op gestelde vragen over hun eigen herkomst.

Duo Ankie en Katlien

Dit geniale lesbisch stel heeft bovenstaande problematiek inventief opgelost. In de loop van de komende anekdotes zelf duidelijk worden welke trucs ze daarvoor hadden. Maar de uitvoering, de vorm daarvan is zo inventief, dat het gepubliceerd moet worden. Daarmee is deze site verhelderend voor zaadzoeksters en leveranciers van het spul.

Zonder de details (maar die staan op de volgende bladzijden) is dit op voorhand een gewaagde opmerking:

Ankie en Katlien luisden een donor er in met het verhaal, dat zij geen onbekende biologische vader wilden worden kinderen. Prachtig toch?  Bij het opgroeien van hun kinderen was en bleef hun biologische vader identificeerbaar. Tot… zij hem systematisch  alsnog anoniem maakten. Dat klinkt erg ingewikkeld en dat is het ook. Maar vandaar dat er een hele site aan gewijd wordt. 

Bens wensen

Zodra Katliens kind er zou zijn, wilde Ben dat één keer per jaar bezoeken. Tijdens hun kennismakingsgesprek (Katlien, Ankie, Ben) gingen de dames daar soepeltjes in mee. Het vermoeden bestaat, dat Ankie allang een scenario in haar hoofd had om het Ben bij zijn bezoeken zo zuur te maken, dat hij vanzelf zou weg blijven. (Zodat ze alsnog hun zin had). Lijkt dat u sterk? Blijf maar doorlezen?

Ben had nog een noot op zijn zang als "tegenprestatie" voor zijn eventuele donatie.  Hij wilde, dat het aanstaande kind hem persoonlijk elk vijfde jaar een verjaardagskaartje zou sturen. Uiteraard pas zodra het kon schrijven. De dames keken meteen al moeilijk, want dat is natuurlijk een zware klus als je eigenlijk helemaal geen contact wil. Maar dat kan je niet hardop zeggen zolang je de buit nog niet binnen hebt! Wat vroeg Ben precies? Een kaartje voor zijn 50-ste, 55-ste, 60-ste enzovoort verjaardag. Als geruststellend teken van leven.  

Psychologisch  dilemma

Zonder dat ze het uitspraken hielden de wantrouwige dames rekening met een rot truc van Ben! Juist door die paar flutkaartjes te schrijven, zou het kind iedere keer ervan bewust worden gemaakt, dat er ergens een vader was. Ook al was dat maar één keer in de vijf jaar! Dat beviel de paranoïde dames niet. Met de mond beleden zij vroom "dat het kind zich moest kunnen identificeren met de vader", maar dat zijn dingen, die je nu eenmaal moet zeggen. Dat is politiek correct en je wilt dat verdomde zaad immers binnen  hengelen.

Controle en strategie

Terugkomend op "anonieme donor zijn". Er zijn telefoonboekdikke wetenschappelijke verhandelingen geschreven over hoe onwenselijk zo'n anonieme biologische vader is voor het kind. Specialisten uit de "ooghoek" (pedagogen, psychologen) vinden het maar niets. Die optie stond Ben evenmin aan. Afgewezen dus.

Strohalm

Beide meiden voelden aan hun water, dat deze potentiële donor op het punt stond om zijn kopje koffie leeg te drinken, het restaurant van Den Haag CS te verlaten om daarna aan de horizon te verdwijnen. Dat laatste beviel hen wel, maar het was wel zaak om hem eerst van zijn sperma af te helpen. Na hun mislukte, langdurige zoektocht naar zwangerschap was hij hun laatste strohalm.  

Genereus

Katlien en Ankie roken triomf. Zij waren zo zeker van de door hen uitgestippelde route, dat ze in hun enthousiasme een genereus aanbod deden: de donor mocht het kind zelfs twee keer per jaar bezoeken. Eén keer per jaar of twee keer per jaar onder zwaar toezicht het kind bezichtigen maakt voor het resultaat niets uit. Resultaat: grondige vervreemding door werkelijk contact te blokkeren. De dames hadden namelijk een ijzersterk scenario voor die situatie. Zoals later zou blijken.

Kaarten

Ik loop vooruit op een merkwaardig fenomeen: kaartenallergie bij de dames was. Daar kwam Ben pas veel later achter. Het klinkt wat geheimzinnig, maar het wordt vanzelf duidelijk (over een paar hoofdstukken). 

Hun toorn werd opgewekt als je over postkaarten begon. Daar deden ze niet aan, maar ze vergaten die merkwaardige tic te melden zodat Ben rond de Jaarwisseling deed wat miljoenen mensen gewoon  waren te doen: gelukwensen verzenden. Hem werden de oren uitgewassen en op strenge toon werd hem duidelijk gemaakt, dat de dames daar niet van waren ingediend.

In dat kader bezien is het één keer per jaar sturen van een verjaardagstaart door het kind inderdaad een buitenissige bezigheid, die een zware tol vroeg. Dat was net een kaart teveel.

Analyse

Mijn inwendige boerenpsycholoog zegt mij, dat er veel meer aan dat gewauwel over een verjaardagskaart kleefde. De dames bang waren, dat er met "al dat geschrijf"  een intiem moment tussen vader en kind zou zijn. Dat moest geen gewoonte worden! Dus ja zeggen en nee doen. Ja, het kind zal vaders een kaartje sturen voor zijn verjaardag, En neen, we houden gniffelend onze mond tegen die tijd...

Een toezegging doen was zo gepiept: wat wolkjes uitgeblazen lucht met de valse belofte zo'n stom kaartje te sturen en het probleem is opgelost. En dan vervolgens niet doen. Zo, dan is dat communicatiekanaal ook stilzwijgend gesloten.

Strategie

Achter die ogenschijnlijke soepelheid lag een meesterlijke strategie verscholen. De dames hielden er een geheime agenda op na. In het verleden heb ik in publicaties op het internet wel eens een tipje van die rare sluier opgelicht. Daar werd door lezers al dan niet om gelachen, maar vermoedelijke betrokkenen, die zich meenden te herkennen, ontstaken in grote woede. Ik gaf eerder al aan, dat ik zelfs Justitie achter mij aan kreeg.

Nog steeds ben ik officieel verdachte, maar ik word vermoedelijk met rust gelaten omdat bij een rechtszaak naar voren zou komen dat er een ambtsmisdrijf werd gepleegd toen mij censuur werd opgelegd. (Door zomaar een verwarde rechercheur en een juf bij het Openbaar Ministerie). 

Ook immorele zaken hebben een koddige kant hebben. Ook al zijn ze om te huilen..

Nadere info: verhaalhalen.jouwweb.nl