Op weg naar de anekdotes

Zouden ze lessen hebben getrokken uit de misselijke poetsen die De Griezels van Roald Dahl bakten? Verschil is dat die twee verzonnen doerakken alleen elkaar gemene kunstjes flikten. Op de een of andere manier valt er dan wel wat te lachen... De wereld zelf lijdt niet onder wat ze elkaar aandeden. 

Wat al die bezoekjes aan baby (en later kleuter) Robbie met elkaar gemeen hadden, was dat intensief contact met haar onmogelijk werd gemaakt... Dat begon Ben zo erg tegen te staan dat hij liever niet meer kwam. Dus precies wat Ankie en Katlien nastreefden. Best knap geregeld door onze vriendinnen.

Ze komen er echt aan: de komende anekdotes/levensechte verslagen over de bizarre aanpak van de meiden vormen een blauwdruk voor de werkwijze van ondernemende zwanglustige lezeressen. Met name degenen, die hun zaaddonor kwijt willen na gedane zaken. 

Overigens, je zou het bijna vergeten, maar de rij schokkende anekdotes is ondertussen al geopend met een onverschrokken staaltje zieltrapperij (Hoofdstuk 14, Een wede grap?). Wreedheid in het kwadraat. Nauwelijks nog te overtreffen... Pas op: dat blijkt heel goed mogelijk.

Toen ik diverse van die eerder gepubliceerde anekdotes weer eens overlas (respectievelijk uit Bens mond hoorde) herinnerde ik mij zijn ongepolijste beschrijvingen van vindingrijke verlakkerij door de dames Ankie en Katlien.  Zo bont kom je het nergens in die maten en die vorm tegen. Mijn sadistoïde  binnenste moest opnieuw onbedaarlijk lachen.

(Toelichting: een milde, afgezwakte vorm van sadisme, zeg maar leedvermaak,  is mij niet helemaal vreemd). Dat is tegelijkertijd diep tragisch als vermakelijk, een ogenschijnlijk wonderlijke combinatie, maar  bij Ben kan dat

Ben is een goede verteller, geen goede schrijver. Voordat hij de pijp uitgaat wil hij zijn ongelooflijk mesjogge ervaringen aan de wereld doorgeven. Met die op te schrijven heb ik nog flink wat te doen. De werkelijkheid blijkt krankzinniger dan fictie. Er valt heel wat te lachen om Bens bijna surrealistische ervaringen met die twee stugge types. Tenzij je die saaie humorloze recherzeur Fleschentamboer van de Moraalpolitie bent (zie verhaalhalen). 

Het blijft merkwaardig, dat voor deze politie ambtenaar de vreselijkste dingen mogen plaatsvinden, maar ze mogen niet worden opgeschreven. In zijn werkgebied (Amsterdam-Zuidoost) mocht je dus in een donker steegje iemand neermeppen en beroven als het wijkblaadje dat maar niet opschrijft. Ruchtbaarheid daaraan gaan geven, dat is pas "zo erg". 

Daarbij schijnt het woordje "zo" een magnitude te zijn, een soort van grootte, die voor iets vreselijks staat. Het ligt Zeurneus Fleschentamboer in de mond bestorven.  Hoogst vermoedelijk is zijn persoonlijke betrokkenheid bij die dames er de oorzaak van dat hij kostbare recherchetijd besteedt aan het vervolgen van een onnozele zondagschrijver. "Zo zonde". 

Ik wil maar zeggen, dat wat voor u ligt een bloemlezing is van wat er her en der verspreid op het internet ligt aanstoot te geven. En wat - gênant genoeg - een politieonderzoek waard was.  U kunt gerust slapen want Speurdreutel Flechentamboer verzekerde mij, dat hij mijn schrijferupties scherp in de gaten houdt en zo nodig maatregelen gaat nemen. Kijk, met zulke woke-politemannen houd je het internet pas schoon