Elders gepubliceerd als "De man die eigenlijk niet mag bestaan: Ben"

De bedoelingen van zaaddonatie zijn vaak goed, de uitvoering soms slecht. Zaadzoekende vrouwen kunnen slachtoffer worden. Ook kinderen kunnen op de een of andere manier de dupe zijn. Denk aan rampzalige genetische afwijkingen.

Laten we de rollen eens omdraaien: goedgeefse mannen kunnen ook de klos zijn. Flapuit, die ik ben heb ik daar in publicaties op het internet ruchtbaarheid aan gegeven. Linken naar eigen website worden niet op prijs gesteld, maar met minutieus Googelen op de term Verhaalhalen vindt u goed gedocumenteerde informatie daarover. Ik ga het daarom hier niet dunnetjes overdoen, maar beperk mij tot een merkwaardig fenomeen:

Er moet iets in mijn eerder verschenen verhalen zijn geweest, dat klaarblijkelijk geheim had moeten blijven. Iets dat absoluut niet bekend had mogen worden. Zouden er in het beweeglijke veld van de zaaddonatie maffiapraktijken of zoiets dergelijks bestaan? U voelt ‘m al aankomen… Juist dat aspect van niet mogen noemen schreeuwt er om juist wel besproken te worden. Laat ik dan maar doen alsof het mij is ontgaan, dat mij onomwonden (onwettig) censuur is opgelegd. Dat was in 2012.

In dit aflopende jaar (2023) was er in de media veel aandacht voor massazaaddonoren. De voornamen Jonathan en Leon kwamen we vaak tegen. Er zijn echter nog andere smiechten, die in het donorcircuit hun slag sloegen. Nota bene vruchtbaarheidsartsen traden meermalen ongevraagd op als zaaddonor voor hun patiënten. Leon strooide zijn zaadgoed in de afgelopen 14 jaar en scoorde minimaal 80 vrouwen in Nederland. Hij is nog maar een kleingrutter vergeleken bij Jonathan met 550+ nakomelingen. Over de wereld verspreid geplaatste genetische tijdbommen schreven tientallen journalisten. Zonder dat ze vervolgd werden… Deze opmerking hoort er absoluut bij!

Het is dat moeders zich verenigden en een rechtszaak aanspanden tegen die Jonathan. Justitie zelf kon het allemaal geen zak schelen. Juist daarom is het wel onderzoeken door Justitie van mijn schrijverij uitermate interessant. Wat dreef die ene rechercheur, Jostie Fleschentamboer ertoe om dreigende taal uit te slaan als ik het bestond om door te gaan met schrijven? En wie was de OM-muts Rietje Buigsaem, een of andere gefrustreerde medewerkster van het Openbaar Ministerie, die onze kloeke politieman op de achtergrond influisterde dat hij mij de lust tot schrijven moest ontnemen? Vooral over gebeurtenissen rondom ene Ben, de man die niet mag bestaan.

Onder de zaadboeren bevindt zich dit wonderlijke personage dat af en toe discreet oppopt in mijn anekdotes: Ben van ‘t Padje, bij gelegenheid zaaddonor van dienst. Je kunt een paar telefoonboekdikke bundels anekdotes over deze rare snoeshaan schrijven. Op het internet staat een Rare Portrettengalerij in de steigers. Bizarre Ben verdient daar absoluut een plekje als dat af is.

Leon en Jonathan konden hun gang gaan bij honderden vrouwen. Hen werd geen strobreed in de weg gelegd. Journalisten, die hun escapades beschreven, werden nooit vervolgd voor smaad en laster. Wat hing er dan om Ben heen, dat ervoor zorgde dat ik de bloedhonden van Justitie achter me aan kreeg? Zo slecht waren mijn teksten toch ook weer niet…

Kort door de bocht: de bovengenoemde OM-medewerkster en haar politiemaatje meenden zich te herkennen in de door mij beschreven rare strapatsen rond o.a. Ben. Nu is bekend, dat begrijpend lezen in het verdomhoekje is geraakt. Gecombineerd met een volstrekt gebrek aan humor en relativeringszin heb je ineens twee langtenige zuurpruimen, die besluiten op te treden. De werkwoorden optreden en handhaven zijn heel belangrijke werkwoorden in het politiejargon. Daar gaat iets dreigends vanuit. Bedenk ondertussen, dat 99,9% van het Justitiële Apparaat bij mijn stukjes denkt “het zal wel... geeuw”. Vervolgens gaan ze door met boeven vangen.

In de kromme logica van deze twee crime fighters vertaalden zij mijn beschrijving van authentieke gebeurtenissen als “smaad en laster”. Als de inhoud je niet bevalt ga je censureren. Dat is namelijk wat er is gebeurd!

Van hem ken ik de aantallen donaties niet. Sterker nog: hijzelf weet het ook niet meer. Zijn nakomelingen hebben geen idee hoeveel halfbroers en halfzussen er van hen op deze aardkloot lopen. Noch hoe het met hun gezondheid staat. Ben zou heel wat kunnen vertellen. Maar dat doet hij niet. Als hij zwaar getafeld en een borrel op heeft wordt hij mededeelzamer. De meest bizarre anekdotes betreffen zijn rondtoeren met de spermabus. Zonde als dat niet mag worden gepubliceerd, alleen omdat een saaie Rietje en een dichtgeslagen Jostie dat proberen tegen te houden. Laat ik zijn verhalen daarom maar eens opschrijven. Al was het maar voor één van zijn (mogelijk talloze) nakomelingen, die wel eens wil weten waar hij/zij vandaan komt. Zo, de kop is eraf.

Wat willen die paniekerige Rietje Buigsaem (en Jostie Fleschentamboer) uit alle macht verhinderen dat er bekend wordt? Ik zal maar eerst beginnen met de schoenendoos met gecensureerd werk leeg te schudden.

Wordt dus vervolgd