Als er een hondse behandeling van Ben zou kunnen... Ja graag! In elk huishouden met een hond mag de trouwe viervoeter aan een pasgeborene ruiken. Maar ja, we hebben het dan over het saaie normaal. En hier had je een activistische kraamsituatie. Hier geen burgertrutterij. Lekker alternatief, superwoke en maatschappijkritisch...

Bij onze dames ging alles er altijd een beetje anders aan toe. Normen en waarden zijn namelijk  bedoeld voor de buitenwacht. En Ben was en zou altijd buitenwacht blijven.

Hij moest niet zeuren over honden die wel aan een nieuwe mensenpup mochten ruiken; hij was tenslotte geen hond. Aan die status kon hij dus geen rechten ontlenen. Dat mocht hij willen... Wat dacht hij wel?

Neen, Ben moest je niet vertrouwen. Dat hadden de  dames op een gegeven moment met cynische koelbloedigheid op voorhand saampjes vastgesteld. Dat was een gerechtvaardigde maatregel, die de ingewikkelde situatie overzichtelijk maakte. De latere Amerikaanse president George W. Bush (2001 - 2009) zou de term "preemptive strike" gebruiken: Irak op voorhand plat bombarderen. Voor de zekerheid.  Heeft hij van deze meiden afgekeken.

Ben mocht ook niet belangstellend vragen stellen. Dat  enge geluid van Robbie bijvoorbeeld deed hem denken aan pseudokroep. Niet ongewoon bij baby's, meestal iets ouder. Robbie klonk een beetje als een zeeleeuw met blafhoest, die probeert "Fuck you" te zeggen. Hoe dan ook, het is wel even schrikken. Maar het gaf geen pas daar aandacht aan te besteden. Net doen alsof er niets aan de hand was dat was het motto!

Domme Ben zei er –een beetje ongerust – toch wat van. Van die doodskreet dus... Niemand die hem iets vroeg!  Ongerust zijn deed die bemoeial maar beter beter bij hemzelf huis.

Robbie werd - veilig voor zijn blikken - een metertje of wat van hem weggezet. Aan de andere kant van de kamer. Buiten bereik van zijn gretige tengels.

De dames hadden altijd het beste voor met hun kind.